Begeleiding voor kinderen met woedebuien
samen met begeleiding voor ouders
Praktijk
De gevoelensboom
Ben jij de vele woedebuien bij jouw kind beu?
Elke keer jij vraagt om te stoppen met het spelen op de tablet is het weer van dat. Jouw kind doet gewoon door. Als je dan de tablet afneemt, krijst jouw kind naar jou toe hoe stom je wel niet bent. Dat maakt jou zo boos waardoor jij begint te roepen. Je schreeuwt allerlei zaken naar je kind dat je eigenlijk niet meent. 'Waarom kan mijn kind niet eens doen wat ik vraag?'
Een verjaardagsfeestje... Vlak voor je aankomt, begint jouw kind de dramaqueen uit te hangen. Huilen, roepen dat hij niet naar binnen wilt,... Daar sta jij dan vlak voor de deur met een krijsend kind. Je ziet de afkeurende blik van de moeder, die de deur opendoet. 'Die denkt waarschijnlijk dat ik mijn kind niet onder controle heb.'
Jouw kind is aan het spelen. Je roept hem toe dat het tijd is om te eten. Maar zoals het altijd gaat, blijft jouw kind gewoon doorspelen. Je roept dat hij nu moet komen eten. 'Als je nu niet komt, kijk jij straks geen tv.' Waarop jouw kind zijn speelgoed in de grond gooit. 'Waarom haalt mijn kind altijd het bloed van onder mijn nagels?'
Hem op de gang zetten, hem laten afkoelen buiten, stickers laten kleven op een beloningssysteem, vriendelijk vragen, niet reageren op zijn gedrag,...Wat je ook doet, het gedrag van jouw kind verandert niet. Je voelt je zo wanhopig.
Stop het kan anders.
Ik bundelde voor jou de meest waardevolste tips 'hoe je kan omgaan met jouw kind dat woedebuien heeft' in een gratis e-book.
Herken je dit?
Net op het moment dat jullie moeten vertrekken in de ochtendrush begint jouw kind te huilen en te schreeuwen: ‘Ik wil niet naar school’. Terwijl je helpt om zijn jas aan te trekken, probeer je te luisteren wat er aan de hand is. Jouw kind stribbelt tegen, wil zijn jas niet aantrekken, vertelt ook niet waarom hij niet naar school wil. Ondertussen hou jij de klok in de gaten en besef je dat je nu echt moet vertrekken. Na lang getrek en gesleur gaat hij eindelijk met je mee. In de auto blijft hij verder huilen en roepen, hij roept je toe dat je een stomme mama bent. Achter het stuur van de wagen probeer je zoveel mogelijk de kalmte te bewaren, maar soms verlies je wel eens je geduld en schreeuw je terug dat het genoeg is. Achteraf heb je hier spijt van. 'Wat is er toch aan de hand met mijn kind?'
Het is bedtijd. Je kind doet zijn pyjama aan, poetst de tanden en gaat naar het toilet. So far, so good. Eénmaal in bed probeert hij extra tijd te krijgen. Hij wil nog een verhaaltje, nog een zoentje, nog wat water drinken,... Jij bent ondertussen doodop en wil dat hij gewoon gaat slapen zodat jij rustig nog wat kan opruimen. Je bent nog niet helemaal beneden en je kind staat al naast je. ‘Nee é, hij slaapt nog niet! Je houdt echt wel van hem maar nu even niet. Je hebt nog zó veel te doen vanavond, en hier lig je stokstijf te liggen totdat hij eindelijk slaapt omdat je bang bent dat hij anders weer een bui heeft. ‘
Het is het einde van je werkdag. Vlug spring je de auto in om de kinderen op te halen op school of de opvang. Op de terugrit naar huis begint je kind te roepen, te huilen, geeft het een slag in het gezicht van je andere kind,... Je probeert de situatie te bedaren, begrip te tonen voor beide kinderen. Maar je weet niet welk kind je het meest aandacht moet geven. Wanneer je thuis komt, blijft jouw boze kind tegenstribbelen. Hij gooit zijn boekentas op de grond, laat zijn jas gewoon vallen en gooit zichzelf in de zetel. Je probeert allerlei zaken uit in de hoop dat er terug rust komt: lief vragen wat er aan de hand is, roepen dat je kind moet luisteren, negeren, naar zijn/haar kamer sturen,... Niets lijkt te helpen. Elke dag is het hetzelfde liedje en nu heb je het wel gehad. Soms blijf je gewoon wat langer op je werk om dit avondscenario uit te stellen. Zo kan het toch niet verder? Wat als het nog erger wordt?
Jouw kind speelt op de tablet tot jij lief vraagt om te stoppen met spelen. Wanneer je terugkomt in de living, merk je echter dat hij nog steeds aan het spelen is. Je herhaalt nog eens dat hij moet stoppen, want je wilt niet dat jouw kind steeds achter een scherm zit. Hij vertelt je straks te stoppen wanneer zijn spel ten einde is. ‘Ah nee, ik zeg je nu te stoppen. Doe nu gewoon eens wat ik je vraag.’ Hij begint naar je te schreeuwen, gooit de tablet in de zetel en roept je allerlei ‘lelijke’ scheldwoorden toe. Moedeloos vraag jij bij jezelf af hoe het verder moet. Waarom doet jouw kind niet wat jij vraagt?
Wil jij dat jouw kind rustiger gedrag vertoont?
Van dagelijkse woedebuien naar slechts 1 à 2 maal per maand een woedebui,
waarbij jij ondertussen weet hoe jij de woedebui bij jouw kind in slechts 10 minuten weer kan ombuigen naar rustig gedrag?
Wil jij dat jouw kind zijn gedrag en emoties onder controle heeft?
Wil jij dat jouw kind kan vertellen waarom hij zich zo lastig gedraagt?
Wil jij terug kunnen verlangen naar je kind?
Meer tijd om samen leuke dingen te doen?
Hoe nu verder?
Als je nu geen actie onderneemt, dan vrees je dat je kind zijn gevoelens niet op een gepaste manier leert te uiten, waardoor hij met weinig zelfvertrouwen opgroeit. Door zijn negatief zelfbeeld en -vertrouwen durft jouw kind niet voor zichzelf op te komen. Wat als hij zich laat beïnvloeden door de verkeerde vrienden of helemaal geen vrienden heeft? Of schrik heeft om het jou te komen vertellen?
Volg je me al op sociale media?
.png)
“Nathalie is een (spel) therapeut in hart en nieren. Ze laat de antwoorden en acties vanuit jezelf komen. Doordat Nathalie de gevoelens en moeilijkheden onder woorden brengt, komt er (h)erkenning waardoor er verandering mogelijk wordt. Haar sterkte uit zich in haar rustige en respectvolle manier van overbrengen van nieuwe inzichten. Ze biedt kansen om te oefenen met nieuwe vaardigheden en een nieuw zelfbeeld zodat deze op lange termijn verankerd blijven. “_ Sara
Nahalie is een heel rustige, warme dame die je meteen op je gemak stelt. Hierdoor voelde ik zelf de kracht om helemaal open te zijn over mijn gedachten/gevoelens. Ik voelde mij veilig. Haar kennis en inzichten hebben mij echt geholpen, ik kan Nathalie alleen maar aanbevelen. _D.
“Ik vond het een zeer positieve ervaring om met jou samen te werken. Toen ik bij jou kwam op oudergesprek had ik nooit het gevoel dat je ons beoordeelde. Ik kon zeggen wat ik voelde en wat ik dacht. Je deed me nadenken over bepaalde zaken en gaf mij tips die ik kon uitproberen.Je respecteerde ook altijd mijn dochter haar privacy door bepaalde zaken wel/ niet te vertellen over haar sessies.
Die aanpak (je neutraal opstellen) heeft ervoor gezorgd dat mijn dochter en ik dichter naar elkaar konden toegroeien. Je benoemde de positieve zaken en communiceerde eerlijk over onze vooruitgang. “_ Jasmien
