Schreeuwend en met gebalde vuisten lag mijn peuter plat op haar buik te midden op de parking van de supermarkt. Ik was in paniek en keek vluchtig rond.  ‘Zijn er anderen in de buurt?’, ‘oh nee, wat zullen ze wel niet van me denken.' Tegen mezelf pratend, zei ik dat ik moet tonen wie de baas is. ‘Zie dat ze straks over me heen loopt.’ Vanop 5m afstand riep ik haar toe dat zij tot bij mij moest komen. ‘Deze strijd ging ik winnen’. Zo was ik namelijk zelf opgevoed. Maar ik leek de strijd niet altijd te winnen, want de woedebuien bleven aanwezig. Het maakte me vaak zo boos en moe tegelijkertijd. Ik voelde me radeloos en een slechte moeder want ik wou zo graag dat leuke gezin dat ik voor ogen had. 

Eénmaal in het lager onderwijs merkte ik dat mijn dochter steeds onzekerder werd. Ze had minder woedebuien, maar leek nu voor alles bang. Naar een kampje gaan durfde ze niet, ook niet wanneer er een vriendje mee ging. Met de daarbij horende huilbuien tot gevolg. ‘s Avonds wanneer ze in bed zat, moest ik regelmatig terug bij haar gaan om haar gerust te stellen. Vaak voor kleine zaken zoals het blijven eten op school, een toets, een spreekbeurt, een daguitstap,... want ze had ‘stress’. Maar welk kind kon op die leeftijd nu stress hebben? Ik maakte me steeds meer zorgen want ze kon me niet duidelijk vertellen wat er aan de hand was. Het maakte me ook zo moe. Energie, die ik na een drukke dag werken, niet meer had. 

Mijn dochter was ongeveer 8 jaar toen ik mijn manier van opvoeden wijzigde. Ik verdiepte me in de gevoelens en behoeften van kinderen. Plots kon ik op een andere manier naar het gedrag van mijn dochter te kijken. Vanaf het moment dat ik mijn reacties op haar gedrag wijzigde, zag ik verandering bij haar. De lastige momenten werden korter, er waren meer diepergaande momenten en gesprekken. Ik kon steeds meer begrijpen hoe zij zich voelde en wat ze nodig had. Doordat zij zich meer gehoord en begrepen voelde, ontstond er een betere verbinding tussen ons. Onze band werd hechter.