Aanbod voor mama's

Situatieschets
 

Je bent bij vrienden op bezoek, samen met je kinderen. Plots wordt het al wat later en je kinderen hebben dringend nood aan slaap. Gelukkig mogen jouw kinderen het bed lenen van jullie vrienden. Want straks nemen jullie de kinderen gewoon terug mee naar huis. Jouw jongste kind gaat vlot slapen. Je hoort bijna geen zuchtje meer op de babyfoon. Maar met jouw oudste kind gaat het moeilijk. Hij vindt allerlei redenen om langer op te blijven. ‘Ik heb honger.’ ‘Ik wil nog een knuffel.’ Uiteindelijk doet jouw partner een poging om hem in bed te stoppen. Terwijl jij aan tafel zit bij je vrienden gaat het onderwerp over slapen gaan verder. Je krijgt allerlei advies. ‘Laat je niet doen door je kind. Jij bent de baas.’ ‘Kinderen moeten naar jou luisteren’. Jij probeert te verantwoorden waarom je doet wat je doet. En dan… staat plots jouw partner terug beneden met een huilend kind op de arm. Je neemt jouw huilend kind over en stapt kwaad naar boven. Je schreeuwt hem toe dat hij nu moet slapen. Terwijl je naar beneden gaat, voel jij je slecht. ‘Ben ik nu zo’n slechte moeder’ ‘Wat doe ik toch fout?’

Er zijn oudercontacten op school, enkel voor die kinderen waarbij de leerkracht zich zorgen maakt. En ja hoor, ook jij wordt uitgenodigd. Met tegenzin ga je in gesprek met de leerkracht. ‘Wat gaan ze nu weer vertellen over mijn kind’. Je voelt de bui al hangen want sedert enige tijd komen er voortdurend opmerkingen over het gedrag van jouw kind. Het advies klinkt als volgt: ‘Het wordt tijd dat jullie hulp zoeken voor jullie kind’. Jij bent er van overtuigd dat jouw kind eigenlijk niet ‘slecht’ is, hij is overprikkeld en kan zich hierdoor niet houden aan de grenzen. In gesprek met je partner vraag je hem/haar huilend wat je nog meer kan doen. ‘Hoe komt het toch dat ik mijn kind niet kan leren hoe hij zichzelf in de hand moet houden?’ Je voelt je gefaald als moeder.

Samen op stap met de familie. Leuk zou je denken, maar jij voelt je onrustig. Jouw kind gedraagt zich vaak niet zoals het hoort. Hij wil altijd de eerste zijn, maakt ruzie met zijn nichtje, kan niet tegen zijn verlies, gebruikt scheldwoorden,… Je verwacht je weer al heel wat commentaar op het gedrag van jouw kind. Vreselijk vind je het. Op voorhand licht jij jouw kind in hoe hij zich moet gedragen en dat er een straf volgt wanneer hij niet doet wat de afspraak is. Na nog geen halfuur samen zijn met de familie, hoor jij jouw kind schreeuwen. Het nichtje komt wenend bij haar moeder, waardoor jij commentaar krijgt op hoe jij je kind moet opvoeden. ‘Het is toch altijd iets met jouw kind.’ Je gaat naar kind toe en schreeuwt hem toe dat hij gestraft is nog voor hij jou kan vertellen wat er aan de hand is. Je ziet het verdriet en de boosheid op zijn gezicht verschijnen. Maar je houdt vol. Je hebt het gehad. In de auto op de terugweg voel jij je schuldig. ‘Had ik niet op een andere manier kunnen reageren?’ ‘Waarom heb ik niet even eerst geluisterd?’ Diep van binnen voel jij jou een gefaalde ouder. ‘Hoe kan ik het toch anders doen?’

Een namiddag spelen in het park in de buurt. Je hebt afgesproken met vriendinnen die ook kinderen hebben. Ideaal want terwijl jullie bijpraten kunnen de kinderen samen spelen. Eénmaal aangekomen probeer je jouw kind te stimuleren om mee te spelen. Jouw kind durft echter niet naar de anderen toe te gaan en is verlegen. ‘Ga maar naar de andere kindjes.’ ‘Voor een keertje dat je kan samenspelen met anderen, durf jij niet.’ Je pakt jouw kind op en draagt het tot bij de anderen. Jouw kind is ondertussen aan het schreeuwen en huilen. Toch zet jouw kind neer in het midden van de speeltuin en ga jij terug naar jouw vriendinnen. ‘Ik begrijp niet dat ze nu niet wil spelen. Het is toch altijd iets.’ Eénmaal ’s avonds in bed denk je nog even na over wat er gebeurd was. Je voelt je gekwetst in jouw manier hoe je je kind schreeuwend hebt neergezet. Verdrietig bedenk je dat jij wel een slechte moeder moet zijn om zo je kind aan te pakken.